www.przyszloscwprzeszlosci.info

blad

Właśnie skończyłem oglądać film pt Babilon DC film dosyć ciekawy o ciawj fabule, ale najciekawszy był wymieniona w nim religia Neounicka. Pogrzebałem troche i znalazlem. Ogniwo lączące kościół o obrządku rzymsko katolickim z obrżadkiem Bizantyjskim (prawosławnym) Powstanie obrządku neounickiego związane było z próbą odnowienia na terenach dawnego zaboru rosyjskiego Kościoła unickiego obrządku bizantyjskiego, zlikwidowanego przez władze carskie na tzw. ziemiach zabranych w 1839 roku, a na Podlasiu i Chełmszczyźnie w 1875 roku.

Drugim ważnym powodem jego rozwoju była misja katolicka w Rosji, na Polesiu, Dalekim Wschodzie oraz w Mandżurii, której celem było przejęcie do unii z Rzymem wiernych Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego pozbawionych kapłanów po I wojnie światowej oraz istnienie od początku XX wieku rosyjskich wspólnot religijnych rytu bizantyjskiego sympatyzujących z katolicyzmem.

Podstawą prawno-kanoniczną tych poczynań była instrukcja papieża Piusa X dla misjonarzy i katechetów Nic nie dodawać, nic nie ujmować nic nie zmieniać (łac. Nec plus, nec minus, nec alitur), która oznaczała, że rosyjscy konwertyci z prawosławia powinni posługiwać się rytem bizantyjskim synodalnym ukształtowanym w Cesarstwie Rosyjskim pod wpływem XVIII wiecznych dekretów Świętego Synodu Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego i nie nie wolno ich zmuszać do wyboru między obrządkiem łacińskim a obrządkiem bizantyjsko-ukraińskim.

Początki neounii w Polsce [edytuj]

Kościół katolicki obrządku bizantyjsko-słowiańskiego powstał w Polsce w latach dwudziestych XX wieku w konsekwencji wzmożonego zainteresowania wschodem Europy, jakie dało się zauważyć w Kościele katolickim po I wojnie światowej. Zwolennikiem i organizatorem tej wspólnoty w Rzeczypospolitej Polskiej był ordynariusz siedlecki Henryk Przeździecki, który wykorzystał stanowisko Stolicy Apostolskiej w sprawie ewangelizowania prawosławnych i otrzymał na ten cel od papieża Piusa XI instrukcję Zelum Amplitudinis. Na jej podstawie biskup podlaski sprawował władzę jurysdykcyjną nad nowym obrządkiem i jego duchownymi. On też w 1924 roku sprowadził do Polski zakon jezuitów obrządku wschodniego, których osiedlił w Albertynie koło Słonima. Tam została erygowana pierwsza parafia neounicka. Z czasem podobne pełnomocnictwa uzyskali także inni biskupi kresowi – wileński, piński, łucki i lubelski. Oni też w swoich diecezjach zaczęli organizować ośrodki neounii.

W momencie rozpoczęcia akcji neounijnej propagujący ją biskupi liczyli na powrót do katolicyzmu byłych wyznawców obrządku unickiego na Podlasiu i Chełmszczyźnie, którzy zostali zmuszeni przez carat do przejścia na prawosławie. W dwudziestoleciu międzywojennym pamięć o tych wydarzeniach była nadal żywa, istniało tez wiele cerkwi należących dawniej do unitów razem z całych ich pierwotnym wyposażeniem. Nadzieje na sukces akcji zwiększała jeszcze wewnętrzna słabość Kościoła prawosławnego na terenie Polski[2].